... bana insan diyorlar!
Bir dolu, karmaşık, korkunç, kötü, sevimsiz, nerden bileyim işte, berbat hikâye anlatılıyor ve konu "... sonuçta hepimiz insan'ız" diye bitiyor. ............................ Bir insan; kardeşini, çocuğunu taciz etmiş; karısını bıçaklamış sayılamayacak kadar çok yerinden. Komşudan gelen müzik sesi fazla diye, pompalıyla kapısına dikilmiş, şehrin göbeğinde bir başka insan. Bir kadın insan, her ne yaşamışsa artık, uykusunda kocasının kulağına kızgın yağ akıtmış!...
... lâkin içinde kuşku barındırır...
Bütün önlemlere karşın, bir varlık O'nda yer edinmeye çalışmıştı... ve kadın O'nunla vedalaştı... ................................... "sen önemsiz buldukça kendini, başkaları hep önemli olacak. yapma... korkma benden e mi?" .............................. Öyle bir heyecanla geldi ki, ben O'nu nicedir görmediğimi, sesini duymadığımı unutttum. Bazen bir yerlerden, bir şeyler öğrenmiş, kendini anlamış ve çözmüş olarak gelirdi. Bu gelişi bitirmiş; güzel ve ürtücü ama karmakarışıktı. Biliyor...